10 Σεπτεμβρίου, 2015
Δεν ξέρω αν έχετε κάνει ποτέ road trip, αλλά αν όχι σίγουρα να το δοκιμάσετε. Στο Road trip αποκτάς αυτή την αίσθηση ελευθερίας που επιβάλλεται και υποτίθεται ότι πρέπει να έχεις στις διακοπές. Κάθε μέρα είναι και ένα καινούργιο ξεκίνημα. Συνέχεια βλέπεις καινούργια και διαφορετικά τοπία. Αν σας αρέσει και λίγο η περιπέτεια τότε οπωσδήποτε πρέπει να το δοκιμάσετε.
Εμείς αυτή την φορά, είπαμε να εξερευνήσουμε την Πελοπόννησο ξεκινώντας από τα ανατολικά παράλια, κατεβαίνοντας όσο πιο χαμηλά γίνεται στο πρώτο πόδι (ανατολικά) και μετά όπου μας βγάλει.
Για παγωτό στον Ναύπλιο αλλά από Ιταλό και από κει στον Ανάβαλο και το Φωκιανό
Πρωινή επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά (σχολικά μας χρόνια). Σίγουρα όλοι κάποια στιγμή έχουμε πάει, αλλά αξίζει να τον επισκεφτούμε ξανά.
Φεύγοντας από εκεί, φυσικά θα πάτε για έναν καφέ στο Ναύπλιο και φυσικά θα φάτε παγωτό ή σορμπέ στον Ιταλό. Είναι από τα καλύτερα παγωτά που υπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά από Ιταλό ο οποίος έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο Ναύπλιο με την οικογένεια του. Με το που μπήκα μέσα αναρωτήθηκα πως χωράνε όλα αυτά μέσα σε ένα τόσο μικρό μαγαζάκι!! Το παρασκευάζουν οι ίδιοι, με την παλιά συνταγή της Σικελίας, από την πολυβραβευμένη ‘Gelateria Tassi’ της Ρώμης.
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας κατεβαίνοντας προς τα κάτω σε μία πολύ ωραία διαδρομή με αρκετά καλές μικρές παραλίες. Σε μία από αυτές, σταματήσαμε να ρίξουμε μια γρήγορη βουτιά και καθώς κολυμπούσαμε, η ματιά μας πήγε σε ένα σχεδόν εγκαταλειμμένο τεράστιο τσιμεντένιο κτίριο που σχεδόν έπεφτε στη θάλασσα. Ρωτήσαμε ένα ντόπιο που έκανε τις βουτιές του δίπλα μας τι είναι και μας είπε πως είναι ο ‘Aνάβαλος’.
‘Ανάβαλος’ ονομάζεται μια περιοχή στη Ν. Αργολίδα όπου πριν από λίγα χρόνια κατασκευάστηκε μια μονάδα αξιοποίησης του αναβλύζοντος υφάλμυρου νερού μέσα στη θάλασσα, το οποίο στη συνέχεια διοχετεύεται στον Αργολικό κάμπο για αγροτική χρήση. Τον ρωτήσαμε αν είναι επισκέψιμο και μας ενημέρωσε πως απαγορεύεται και έχει και φύλακα. Φυσικά εμείς δεν τον ακούσαμε και πήγαμε. Αν φτάσατε προς τα εκεί κάποια στιγμή, να πάτε έχει πολύ ενδιαφέρον και ο φύλακας είναι ευγενικότατος και θα σας κεράσει μια πολύ ωραία ξενάγηση όπως και έκανε και σε εμάς!
Διανυκτερεύσαμε στη φανταστική παραλία του ‘Φωκιανού’, όπου επιτρέπεται το ελεύθερο camping αλλά αν δεν αντέχετε χωρίς σήμα και 3G απλά κοιμηθείτε αλλού.
Σαν πας στο Κυπαρίσσι…
… δεν θα θες να φύγεις! Η δεύτερη μέρα λοιπόν, ξεκίνησε με σκοπό να φτάσουμε στο Κυπαρίσσι. Ήπιαμε τον καφέ μας στο χωριό της Κρεμαστής κάτω από τα πλατάνια και μετά το σοκ που περάσαμε ένα βράδυ χωρίς 3G και τηλέφωνο ετοιμάσαμε την καινούργια μας διαδρομή. Μετά την Κρεμαστή μέχρι το Κυπαρίσσι, συναντάς και άλλα ορεινά χωριά.
Αφού έχουμε ανηφορίσει πλαγιές, στριφογυρίσει σε οροπέδια, διασχίσει ελατοδάση και γραφικά χωριά, τώρα οδηγούμε στην κόψη των γκρεμών για να καταλήξουμε σε ένα από τα πιο γοητευτικά χωριά του Μοριά, το Κυπαρίσσι. Το μέρος αυτό, είναι πανέμορφο και ακόμα παρθένο τουριστικά. Αν σας αρέσει η πεζοπορία, να περπατήσετε μέχρι το εξωκκλήσι του Άη Γιώργη. Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου (να περπατάω) αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν πάω μόνη μου διακοπές και επίσης η διαδρομή είναι πανέμορφη (παρόλο που γκρινιάζω)! Προτείνω να φάτε στο ‘Cavo Kortia’ σε ένα οικισμό λίγο έξω από το Κυπαρίσσι, πολύ καλό φαγητό, τα πάντα από θαλασσινά. Συνιστώ να φάτε γαριδομακαρονάδα. Είναι αυτή που πρέπει να είναι, χωρίς κονσερβοποιημένες σάλτσες και φαμφάρες, με φρέσκα υλικά και μυρίζει θάλασσα.
Βουτώντας στο Απολιθωμένο Δάσος
Ξεκινήσαμε την Τρίτη μέρα με τελικό προορισμό το Γύθειο και κάναμε την πρώτη μας στάση για πρωινό καφέ στο λιμάνι του Γέρακα, όπου νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε φιόρδ. Είναι πολύ γραφικά και όμορφα. Περνώντας και μέσα αλλά και έξω από το κάστρο της Μονεμβασιάς (οπωσδήποτε να πάτε), συνεχίσαμε προς το απολιθωμένος δάσος, το οποίο βρίσκεται μετά την Νεάπολη και δεν το γνωρίζουν πολλοί. Είναι ένα απολιθωμένο φοινικόδασος πάνω στη θάλασσα. Εκτός από την ξενάγηση που θα σας κάνουν, μπορείτε να κολυμπήσετε και να δείτε και το υπόλοιπο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Υπολογίζεται πως έχει περίπου στα 3 με 4 εκατομμύρια χρόνια ζωής και είναι το μοναδικό στο είδος του σε όλη την Ευρώπη. Κάντε τις βουτιές σας εκεί και χαθείτε στην ιστορία, χαζεύοντας κοχύλια που δεν υπάρχουν πια, τον πρόγονο του αχινού και έναν βυθό με τεράστιους απολιθωμένους κορμούς!
Μπαίνοντας σε μανιάτικο κλίμα
Η τέταρτη μέρα ξεκινάει δυναμικά με πρώτη στάση, το Ακρωτήρι Ταίναρο, το νοτιότερο ηπειρωτικό άκρο της Ευρώπης. Στο τέλος του δρόμου, ξεκινάει μια φανταστική διαδρομή 2χλμ. με τα πόδια προς τον νοτιότερο σημείο όπου βρίσκεται και ένας φάρος. Αν ποτέ πάτε, να πάρετε οπωσδήποτε και νερό μαζί σας. Σε όλη την περιοχή της Μάνης και ανεβαίνοντας προς τα πάνω για το Σπήλαιο του Διρού μπορείτε να αγοράσετε ελιές, λάδι, παστό, λαλάγγια και γενικά ότι βρείτε σε χοιρινό κρέας.
Μετά το Σπήλαιο του Διρού που αν δεν έχετε πάει, πρέπει οπωσδήποτε να το δείτε, θα κάνετε μια στάση στο πολύ ωραίο και παραδοσιακό γαλακτοπωλείο του ‘Γιαννάκη’. Όλα τους τα είδη είναι από αγνά ντόπια υλικά. Έχουν σαν σπεσιαλιτέ το παγωτό φραγκόσυκο και το καϊμάκι. Έχοντας γλυκαθεί για τα καλά παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής, και καθώς διασχίζουμε ποτάμια (έκανε λάθος το GPS) και ατέλειωτες στροφές φτάνουμε Στεμνίτσα. Υπέροχη και γεμάτη από τουρίστες και κόσμο, παρόλο που είναι ορεινό χωριό, άνετα την συνιστώ, διότι κάνεις και μπάνιο στον ποταμό Λούσιο και τρως τα παϊδάκια σου και τις μπριζόλες σου, σε περίπτωση ρε παιδί μου που έχεις βαρεθεί τα θαλασσινά!
Φτάνοντας Κόρινθο και περνώντας τον Ισθμό, νιώθεις πως έχεις πια γυρίσει για τα καλά σπίτι σου.
Μπορεί οι μέρες να ήταν πρακτικά λίγες, αλλά επιστρέφοντας από ένα road trip και έχοντας δει τόσα πολλά αισθάνεσαι σαν να έχεις πάει 2 βδομάδες διακοπές. Γεμίζεις από εικόνες οι οποίες εναλλάσσονται συνεχώς και η κάθε στιγμή είναι μοναδική.
